Në vdeksha
Ç’kish qenë kjo jetë kaq e turbulluar
Ku dertet e vajet burojnë nga sytë,
Si s’pata fuqi për të guxuar
T’i përballem botës që tenton t’më mbytë.
Në vdeshka e pavlerë e gjynahqare,
Më falni o njerëz, ju që më njohët,
Se s’kam faj që në këtë botë zullumqare
Shpirtin kurrë se ndjeva të ngrohët.
Në vdeksha e pasur e shpirt me lakmi,
Më falni ju lypës që epshi më mundi,
Gjithçka e rëndësishme më doli tradhëti,
Këtë e mësova kur e keqja më tundi.
Në vdeksha me borxhe dhe e hyrë n’hak,
Hallall lutem të gjitha t’i kem,
Besa se të mirat nuk shpërblehen pak,
Andaj ju përulem që e falur të jem.
Në vdeksha e dobët, e varfër në xhep,
Më kuptoni përse në drekë s’ju ftova,
Riskun e kërkova në çdo kënd e cep,
Gjithë djersën që pata për idare flijova.
Në vdeksha e lodhur, me sy të trishtuar,
Vini re o njerez, kujdes se kë doni,
Një zemër të leckosur dhe të përmalluar,
Vështirë është në këmbë ta çoni.
Në vdeksha njeri pa lajka e sherr,
E sinqertë me mend, me gojë e me sy,
Lirisht vdekja le të më merr,
I gëzohem, o i Madherishem takimit me Ty!
Poezi nga Aurora Aliu