Qyteti i bardhë

Rrugës i ngelur vetëm sonte, mu kujtua e ktheva kokën të të shoh. Hënë, ka ca netë që jo vetëm unë por askush nuk e kthenë kokën nga ti. Bardhësia e qytetit tim ia ka tejkaluar ndriçimit tënd, madje dritat reflektonin deri në qiell, ka zbardhur natën. Moj hënë, se si kjo borë për një natë mbuloi gjithçka, me gjithë grimcat e helmit në ajrin e ndotur të qytetit tim. Tani kujdesem ku shkel, nga frika mos e ndoti qytetin të ndriçuar plotësishtë. Dhe vetëm tani e shoh sa i bukur do të ishte, sikur të mos e ndotnim qytetin e mrolur.

Si nuk pati ca fjolla bore të nanurisnin pak në zemrat tona te ndotura! Të mbulojnë zhgënjimin, ankthin, pabesinë dhe të gjitha ngjyrat tjera të errëta. Le të bjerë o Mëshirëplotë, le të ndriçojë krahërorin me bardhësi, e të tregoj që ajo më parë i takonte dashurisë. Derisa lamë vend gjithë ndrytësirave të shkelin e të lënë gjurmët. Le të bjerë…

Autore: Fatlinda Iseni