ANKTHI

Dikush e thërriti te dera burrin e saj: O Fikë, Fikooo! E ishte vonë, natë. Gruaja që kotej te dritarja, e hapi pak krafcën e dritares që të shohë, të venerojë çfarë po ndodh, po të jetë e mundshme, ose ta njohë zërin, i kujt është. Ishte natë, një natë e errët, një natë e nxehtë dhe Gruaja e fshinte djersën e ballit me shami. Kurrgjë nuk pa, po dritaren nuk e mbylli. Heshtje. Pas pak u dëgjua herëkeqja e cila e nxiti frikën të futet përmes dritares te Gruaja. Frika dhe kërshëria nisën të bëjnë gara se cila do ta marrë fitoren dhe kështu e farkuan Gruan te dritarja. Ajo i ndjente dejtë e qafës si i rrihnin fort, por  thirrma e bëri të presë që të paraqitet dikush, ndonjë mik, dikush nga farefisi. Së paku fqinji i parë. Nga shtëpia e fqinjit të parë nuk kishte asnjë dritë. Pastaj me të, jo që kishte ndonjë afërsi të madhe, sepse ky vazhdimisht i hidhte mbeturina e plehra në oborrin e saj, sepse ishte grua e pambrojtur. Tash ra rasti, ajo thirrma, e i hapi shtigje shpresës së saj për një ndihmë edhe nga i keqi. Donte medoemos ta presë edhe fqinjin i cili jo që ishte nga ata që e shtrijnë dorën e miqësisë për ndihmë, por kjo donte me çdo kusht ta marrë vesh pse thërriti dikush në ato orë të vona te dera e saj, të cilën thuajse e kishin harruar miq e dashamirë. Kush ishte vallë ai njeri që thërriti te dera?

Pas minutave të gjata, ndoshta një orë e më shumë, të kaluara pranë dritares pak të hapur, njeriu sërish, njeriu përsëri thërriti emrin e burrit të saj: Fikë, o Fikooo. Gruaja më në fund tha vet me vete: çohu Xhevë, hape derën,s’do të vdesësh pesë herë. E mbylli dritaren, e mori një bateri të vogël dhe doli nga dhoma. Kur shkonte nëpër terr, era po lozte një krafcë të derës së madhe dhe ajo dëgjoi si vajtonte pikëllueshëm dera. Kjo do të jetë shenjë e keqe, tha vetë me vete. Ajo eci ngadalë dhe u fsheh prapa trungut të trashë të gështenjës që ishte jo larg derës së madhe. U mbështet për trungu dhe priti, priti… Pastaj e ndezi baterinë. E fiku shpejt, që të shohë a do të ketë farë reagimi. Vetëm nj erë e lehtë e përshkonte atë dhe i bënte gjethet e gështenjës të fëshfërijnë lehtas. Kjo qetësi e thellë e zgjoi dëshirën e saj që së paku të bënte zë nga diku fqinji i saj dhe të fliste me të. Kishte dëshirë të madhe që ta bisedonte punën e atij zëri që thërriti te dera e madhe. Por e dinte se ishte vetëm ajo mbështetur për trungun e gështenjës me frikën dhe kërshërinë që e shoqëronin në errësirë. Dikur vendosi të kthehej në dhomë, aty pranë dritares ku i kalonte netët e saj të pagjumë. Dhe, sapo deshi ta bëjë hapin e parë, e dëgjoi një kërcëllimë e fortë. Instinktivisht e ndezi baterinë dhe u kthye nga kahu prej të cilit erdhi rrapëllima e shkurtër. Asgjë, ishte një degë e thatë nga kurora e madhe e gështenjës, të cilën e kishte tharë një bimë parazite dhe dega nga pesha e saj kishte rënë, bashkë me kokrrat e verdha të bimës parazite. Megjithatë çasti kur u thye dega, e shtoi dyshimin e saj. Diçka, medoemos, ka këtu.

Tash frika tregoi se nuk dorëzohet lehtë para vendosmërisë së një gruaje. Ajo dridhej. Deshi ta drejtojë lartë kah kurora baterinë, por ndërroi mendje. Mund të bënte më keq. Ku ta dish se çfarë mund të fshihet në kurorën e madhe të gështenjës?
“Medoemos duhet të jem e kujdesshme “, mendoi Ajo. Se, e dëgjova me veshët e mi atë zë që e thërriti Fikën. Jo vetëm një herë, por dy a tri herë. Çfarë të bëj? Zgjidhja më e mirë është të kthehem në dhomë. Aty, megjithatë, ishte më e sigurt. Dhe, u nis. Siç kalonte nëpër shtegun e oborrit të mbuluar me zhur që shpinte nga dera e madhe drejt shtëpisë, zhuri kërcëllonte nën këmbët e saj të vogla. Në qetësinë e natës ajo kërcëllim zhuri dukej si zhurmë.

U ndal në mes të rrugës. Nga larg sërish e dëgjoi herëkeqen si ia thoshte këngës së saj të kobshme. Pastaj e shpejtoi hapin.

Gruaja e mbuloi kokën me të dy duart dhe kështu instinktivisht mbrohej nga ndonjë goditje eventuale dhe  e paparashikueshme që mund ta befasonte në çdo çast në errësirë. Vazhdoi drejt dhomës së saj në katin përdhesë. Rrugës e tha një lutje. Në fund e kapi dorëzën, e hapi derën, e ndezi baterinë, pastaj edhe dritën elektrike. Tha: le të bëhet çka të bëhet. Dhe, e mbylli dritaren. U ul në minderin e vjetër pranë dritares. Pastaj u ngrit dhe e fiki dritën. Pikërisht atëherë e kuptoi dhe e ndjeu tërë peshën e vetmisë në të cilën jeton vetëm në gjithë atë shtëpi të madhe. U ngrit dhe me bateri e gjeti karrigen pranë tryezës ku hante dhe e pinte kafenë në filxhanin e saj përballë filxhanit të zbrazur të të shoqit që e vinte aty në tavolinë sa herë që e bënte ceremoninë e të pirit kafe. U ul, i mbështeti bërrylat në tryezë dhe mjekrën në duart e saj të holla. Aty e dëgjoi ushtimën e tmerrshme të vetmisë. Me bateri e gjeti digitronin dhe e ndezi televizorin. Ishte një film. Aktori kryesor kishte një çantë të zezë lëkure. Kishte flokë të dendur, të krehur në anën e majtë të kokës. Ishte i veshur me tesha të kaltra me vija të holla, të bardha. Ishte i bukur. Gruas i pëlqeu pse i ngjante Fikës së saj. I ngjaka aq shumë Fikës tim. Ia paska këputur kryet, mendoi. Atëherë e ndjeu se iu tha goja. U ngrit në dritën e televizorit dhe shkoi te frigoriferi i saj i vjetër, duke mos e humbur nga shikimi aktorin. E mori një birrë, e vendosi mbi tryezë dhe po pinte, më mirë të thuhet e lagte gojën e saj të tharë. Pastaj me shishen në dorë shkoi te minderi. Para se të mbështetet e ngrohi pas vetes edhe karrigen dhe e vendosi pranë shishen e birrës. Pulsi i saj i cili gjatë gjithë kohës kishte qenë aty kah njëqindshi nisi të qetësohej.  Gruan dalëngadalë e pushtoi gjumi. Në ëndërr sillej nëpër një fushë të paskajshme me lulëkuqe.

Agimi u shfaq mbi kurrizin e malit, kurse rrezet e diellit thuajse ishin gishtat e trëndafiltë të Aurorës e zgjuan me një ngrohtësi të veçantë nëne. E largoi karrigen me shishen e birrës nga afërsia e minderit dhe shkoi në tualet të freskohet me një dush. A nga birra, apo nga ajo qi i ndodhi një natë më parë, Gruaja ndjente dhembje të forta koke. U kthye në dhomë lakuriq, vetëm me peshqirin e madh hedhur mbi sup. Ashtu, siç ishte, e vuri xhezven në resho ta pjekë një kafe. Me kafenë e gatshme shkoi e u ul te dritarja, ku e kishte kaluar natën e llahtarshme. E rrufiti një gllënjkë kafe dhe e kujtoi ankthin e mbrëmshëm.

Murmuriti diçka ndër dhëmbë dhe e lëvizi dorën në shenjë mospërfilljeje. Duhet harruar natën e mbrëmshme, mendoi Ndoshta e gjithë ajo që ndodhi do t’i jetë përhirë… Mirëpo e dëgjova atë thirrmë qartas, madje disa herë, tha me gjysmë zëri. Po të ishte rastësi, kjo do të kishte ndodhur vetëm një herë. Megjithatë, më duhet ta harroj… tha. U ngrit. Më presin punët, tha, dhe me të vërtetë dhoma ishte në një gjendje të mjerueshme. Deri sa i mblidhte cikërrimat nëpër dhomë që kishin mbetur nga dita e nata e djeshme, ajo e pa pikturën e Prometheut të Mbërthyer, të piktorit Rubens Sniders të cilin e kishin marrë si dhuratë me të shoqin nga një grup shokësh idealistë. Seç i ngjasoi fytyra e Prometheut nga piktura me fytyrën e të shoqit dhe ajo e largoi shikimin nga piktura. Në kujtesë iu ndërruan “personazhet”, në vend të burrit drejt saj krahëhapur dhe me një buzëqeshje të butë i afrohej aktori që i ngjante Fikut të saj e të cilin e pa mbrëmë në film derisa ishte në pushtetin e ankthit të krijuar nga ajo thirrma e çuditshme. Iu duk se ishte pak më i ri se Fikoja, por shumë më i vendosur. Ajo nuk mund t’i bënte ballë sharmit të këtij aktori. Më kot deshi  ta largojë nga kujtesa aktorin për shkak të burrit të saj të dashur. Mirëpo aktori i imponohej me atë buzëqeshjen e fshehtë, të cilën do të kishte mundur ta pikturojë vetëm Leonardo Da Vinçi. Gruan e shkretë aktori e bëri për vete. Fshehurazi, për një çast, ajo deshi ta ketë pak, krejt pak, ndonjë minutë aktorin pranë vetes, që ai ta përqafonte fort dhe ta bënte grua të lumtur me të gjitha nishanet që pasojnë pas përqafimit të një gruaje me një burrë. U skuq nga këto mendime, mirëpo aktori nuk i hiqej dot mendimesh, qëndronte në kujtesën e saj i buzëqeshur duke shkëlqyer me sharmin e vet. Ajo e ktheu kokën majtas e djathtas dhe shpërtheu: po grua jam, dhe, ende jam e re, pëshpëriti me emocione. Pastaj vazhdoi punët e përditshme. E pastroi dhomën, doli edhe në kopsht. I vuri në rend shumë gjera. Kështu i iku dita. Hijet e pemëve në kopsht nisë të zgjaten, kurse nata po afrohej me hapa të shpejtë. Ajo u largua nga kopshti dhe u mbyll në dhomë. Edhe kjo natë erdhi shumë e errët, xëc. Gruaja e ndezi dritën dhe mori do molla verore, por ndërroi mendje. Nuk deshi ta ngarkojë lukthin me asgjë natën. U ul pranë dritares dhe priste, me frikë, që ta vërtetojë a do të përsëritet ankthi i natës së mbrëmshme. Ora e murit ra njëmbëdhjetë, pastaj dymbëdhjetë. Pikërisht në orën dymbëdhjetë zero, zero u dëgjua herëkeqja. Pastaj, disa minuta ishte një qetësi e thellë, nëse nuk kihen parasysh regëtimat e zemrës së saj, të cilat ajo i dëgjonte. Frika dhe pasiguria ishin padronët absolutë të atij rrethimi të mbuluar me errësirë. Dhe, sërish, herëkeqja! Ajo këngën e trishtueshme të herëkeqes e mori si shenjë, si mesazh që doemos lidhej me thirrmën e natës së mbrëmshme. Sigurisht ndonjë hije sillej aty, rreth saj. Ah, sikur ta kisha pasur Fikon këtu! Por sa e përmendi Fikon, kujtesën e saj e zaptoi aktori. Frika, figura e aktorit, ruajna zot. Çne tash ajo simpati imponuese e aktorit, ajo dashuri e pashpjegueshme ndaj tij, dashuri që synonte ta hedhë jashtë loje edhe Fikon e saj? Ajo u ngrit, shkoi e ul te tryeza, e mbështeti kokën në duart e saj të bukura. Deri sa ishte në atë pozitë, përsëri ia dha herëkeqja… U ngrit me vështirësi dhe u përplas në minder dhe u mbuloi kokën. Le të bëhet çfarë të bëhet! Si ka thënë i madhi zot.. Kështu tha dhe u pendua. Sepse kjo nuk mund të ishte punë e perëndisë, por e të mallkuarit. Rrinte shtrirë dhe mendonte në frikë: çfarë po ndodh kështu, çfarë është kjo? Burrin, Fikon e saj njëzet e shtatëvjeçar, ia kishin vrarë në Armatën Popullore Jugosllave. Para dhjetë vjetësh, kur ajo i kishte vetëm njëzet e dy vjet. Fill pas kësaj tragjedie i vdiqën edhe vjehrri dhe vjehrra, njëri pas tjetrit e kjo mbeti vetëm në këtë shtëpi të madhe, të shmangur.

E ndjeu se po djersitej e po prridhej. U ngrit me mundim e shikoi në dritare. Hëna e kishte praruar kopshtin e saj të begatë, por mbretëronte edhe një heshtje varri në të cilën sikur ngrinte krye kërcënimi. Ishte tepër e lodhur, pa gjumë dy net. E mbështeti kokën në jastëkun e minderit dhe u gjet në krahët e hyjnisë së gjumit i cili mori ta shëtisë nëpër kopsht. Mbështetur për trungun e gështenjës ajo e pa aktorin të buzëqeshur. “Eja”, i tha ai krahëhapur, kurse ajo iu lëshua në përqafim.