Manjolë vjeshte
Po vi te ti ta shuaj mallin
Vjeshtën e lodhur, përjetësisht
Nga shiu që ty ta lag flokun,
Shpirti mu lag, butësisht!
Dhe gjethet e rrezuara nga vjeshta, vdesin
Mendimi për ty, kur mbi to, habitshëm bie
Çdo heshtje, zë flet e gjallërohet
Mbi hijen tënde, kur përplaset hija ime!
Pastaj qielli gri, zë kaltërsohet,
Kaltërsohet dhe pranvera ime me të bashkë
Ti mjafton të flasësh nga fundi i shpirtit
Nga burimi i syve kristal!
Atëherë akrepat mos i prit të puthen
Se do të shkrihet bota në buzëqeshjen tënde
As nata, as dita, pse nuk erdhën?, mos thuaj
Se unë do të vi t’ua zë vendin ëndrrave,
Dhe natyra e plogësht e vjeshtës, do të ngjyroset
S’do ketë pse, të mos lëshojë erë të njomë manjole
Dhe ta kuptojnë të gjithë se është gënjeshtër,
Kush thotë se, “veç në pranverë dashurohet!”.
Suad Bajrami
Foto: afremov.com