Dobia politike shqiptare nga skandalet e pergjimeve
Dushi i skandaleve te fundit te pergjimeve qe e tejkalon edhe “veton” diplomatike te Greqise, nuk i flladit akoma “kokat e nxehta te narcisoideve maqedonas”, te cilet duke e genjyer vazhdimisht veten filluan edhe t’u besonin genjestrave qe i shpiken vete se “populli sllav maqedonas paska prejardhje antike, se qenka simbiozë e popullit antik maqedonas me sllavet e ardhur te pertej Karpateve, se paska te drejten ekzkluzive ne trashegimine e historise se antikitetit dhe qyteterimit te lashte, qe se bashku me qyteterimin romak, ishte bazamenti i kultures dhe civilizimit te sotem modern”.
Asokohe modestia jone shqiptare nuk e pa te arsyeshme t’i del zot trashegimise sone antike ilire, nuk a pa te udhes t’i del zot monedhes zyrtare shqiptare qe e mban emrin e Lekes se Madh te Maqedhonise antike, por me heshtjen e vet “diplomatike” ia liroi udhen Grekut qe te “pretendonte” i vetem ne “autoresine” mbi emrin e Maqedonise, dhe kesisoj ne gjithe kulturen dhe civilizimin e atehershem antik.
Edhe ne kete rast perfaqesuesit tane politike po zgjedhin te udhehiqen nga thenie “heshtja eshte ar” ne vend qe te udhehiqen nga thenie tjeter e urte ‘kur dy vete grinden, i treti fiton’. Por, eshte koha e fundit qe heshtja te zevendesohet me ngritjen lart te zerit, dhe duhet thene e verteta e pergjithshme se pergjimet nuk jane risi per ne shqiptaret, por jane tradite dhe vazhdimesi e te gjitha gjeneratave te politikes sllave, te cilat ne kete menyre i kane zbuluar pikat e dobeta te perfaqesuesve tone politike, ne menyre qe me vone t’i shantazhonin per te siguruar ‘bindjen dhe heshëtimën’ e tyre, duke harruar keshtu arsyen e ekzistences se tyre ne politike.
Edhe kete here nuk po kuptohet drejt mezashi politik dhe diplomatik i ketij skandali, dhe askush nuk tenton ta shfrytezoje kete çast te volitshem te dobesise politike te faktoreve politike maqedonas, me insistimin e zbuleses se faktit se, perveç disa politikaneve te opozites maqedonase, viktimat e verteta te pergjimeve jane pikerisht shqiptaret, gje qe e verteton dyshimin e perhershem dhe sekretin publik te popullates shqiptare, se ata kane qene dhe jane te pergjuar hap pas hapi edhe ate me vite dhe dekada me rradhe.
Por fatkeqesisht politikanet shqiptare, te prirur vetem nga “etja per pushtet dhe deshira per shpetimin e lekures se tyre” dhe jo nga “shpirti kombetar atdhetar” nuk e shohin te arsyshme t’i bashkohen jehones per zhveshjen definitive te fytyres se vertete te politikes sllave kundrejt faktorit politik shqiptar, duke kerkuar jo vetem hetime nga ana e faktorit nderkombetar, por edhe nje protektorat me prezence te kufizuar diplomatike nderkombetare, per qellim te rikthimint te besimit te shqiptareve ne institucione.
Makuteria politike po mbizoteron edhe kete here. Kur valle do te çelin frytet e “Kushtit shqiptar” dhe kur duhet te ndihmojne te gjithe pa kursyer veten per te mbyllur me ne fund pa zhagitje dhe hezitime, te gjitha çeshtjet e hapura, e qe kane te bejne me sjelljen e nje ligj sa me te mire per gjuhen shqipe si “gjuhe e dyte zyrtare kushtetuese”, per te fituar beneficione sociale per familjaret e viktimave te luftes, per ta legalizuar perfundimisht flamurin tone kombetar si “flamur te popullit te dyte shtetformues”, dhe per te marre hisen tone ekonomike dhe politike ne administrimin e shtetit tone te perbashket, dhe te ndermarrjeve publike te shtetit tone te perbashket, si me punesimin ashtu dhe avancimin e edhe atyre pak hallexhinjve shqiptare qe kane mbetuar akoma pa merguar.
Ne fakt, per nje zgjidhje te tille te çeshtjeve te hapura nuk ka dallime esenciale tek dy partite kryesore shqiptare, por dallimi eshte ne ate se kush e ka “te drejten natyrore” per realizimin e tyre. Megjithate, populli nuk e çan aq shume koken per ate se kush do t’i beje keto pune, sa qe i intereson qe ato te zgjidhen sa ma shpejt. Prandaj, nese nuk dallojme esencijalisht ne idete per zgjidhjen e ketyre çeshtjeve, fuqia e partive politike duhet definitisht orientuar ne demaskimin e qasjes injorante dhe mosperfillese te pales maqedonase, e cila eshte e vetmja qe perfiton nga mosmarreveshjet tona.
Nese trysnia shqiptare do te jete me e fuqishme, dhe qe te jete e tille, faktori politik do te duhet te veproje me grusht te bashkuar, jo vetem per realizimin e çeshtjeve te hapura shqiptare, por edhe ne insistimin e berjes se kompromisit me emrin, gje qe eshte per ne me i padhimbshem, por poashtu i domosdoshem, pasi nuk deshirojme te mbetemi perjetesisht peng i kokefortesise se vetemashtrimit maqedonas, nderkohe qe vellezerit tane pertej kufirit jane shume perpara nesh.
Perfundimit duhet thene me gojen plot interesin dhe deshiren tone te palekundur per nderrimin e emrit te shtetit tone te perbashket ne Maqed(h)onia e Re (shqiptaro-maqedonase) me perspektive evropiane perendimore, dhe duhet bere me dije faktorit maqedonas te mos vazhdoje më me kryeneçesine iluzioniste te trashegimtarit te veteshpallur te Aleksander Makedonskit, dhe se s’mund te vazhdoje më me zhagitjen e marrjes se vendimeve te medha per zgjedhjen e anes se Aleances veriatlantike, pe te cilen po deklarohet vetem formalisht, nderkohe qe e simpatizon fshehtas lindjen.
