MËNGJESI I VJESHTËS
Një mëngjes vjeshte, ndërsa tashmë shëtisja, pa hedhur vështrimin përreth, më lindi ideja që duhej ta kisha patur shumë kohë më parë dhe vrapova për në parkingun më të afërt të taksive. Ishte shpresa ime e fundit, do të desha që shoferi të nxitonte, që qyteti plot me njerëz të më lejonte të kaloja. Ndoshta mendoja kaq shpesh sepse shpresoja të ndryshoja të shkuarën, në kujtimin tim të ankthshëm, me qenien time aty kaq shpesh dhe kaq të brengosur dhe të penduar.
Vetëm zbrazëtirën e shumë pritura të kujtesës, miopia e shikimit të shpëtojnë nga rënia në humnerën e paanë të mërzisë dhe kur rastis të dëgjojë ndonjë teolog që bisedon për diturinë e pafund dhe parashikimin nxiton të kryejë i alarmuar çdo namatisje të mundshme. Sodit kopenë e vetë, frutat hibride të mërzisë dhe të shkujdesjes dhe ndonjëherë, në qoftë se aktorët kanë një talent të veçantë, e le veten sa të tërhiqet nga spektakli që u dihen fatet e tyre. Kështu ky grup lakuriq, kush e di përse, duhej t’i kishte shpëtuar vëmendjes së tij dhe tani i kthehet si diçkaje shumë të çmuar, e ngjashme ndoshta me atë ndodhi e përcaktuar nga njerëzit një “suprizë” dhe e bllokuar për qeniet e sërës së tij.
Sapo zbrita nga makina shkova ne floktore te administruar nga vajza shume te sjellshme dhe e zonja, qe ishin mesuar me ate klient te pare te çuditshem me valixhe.
Por zgjedhje te tilla, ai eshte i ndergjegjshem, nuk mundin ne asnje menyre te japin bazen per nje vizion koherent te botes. Keshtu sheh kuturu, aty-ketu dhe kur tregon flet ne tym dhe ngaterron ne ate pike te shkuaren dhe te ardhmen qe gjithçka duket e ndaluar apo çuditerisht e mbeshtjelle ne vetvete apo leviz me nje levizje prapakthyese si hapi i gaforeve.
Kështu ndonjehere, veçanrisht ne mengjeset e vjeshtes, ben sikur nuk e ve re Ardita me puplen e bukur qe i afrohet i matur me tabakane prej argjendi:fshihet nen çarçafe dhe humbet perseri ne nje enderr ku te gjitha pamjet luajne bashke, qe e kane harruar te shkuaren dhe te ardhmen dhe çdo gje ndodh ngadale dhe pa pikëpyetje.
