Shiko me të dy sytë

Ne kemi prirje të jemi ekspert në vërejtjen e gabimeve të njerëzve dhe në komentimine  e tyre. Por, ne rallë bëhemi në vërejtjen e të mirave që i kanë dhe gjërat e mira që i bëjnë me qëllim që të komentojmë pozitivisht.

Ta marim shembullin e një mësuesi me nxënësit e tij. Të gjithë mësuesit kanë prirje t`i kritikojnë nxënësit përtacë, të cilët nuk punojnë dhe ghithmonë vonohen në orët e mësimit. Megjithatë, jo shumë mësues komentojnë për nxënësit punëtorë, të përpiktë dhe të cilët kanë bukërshkrim.

Ne gjithmonë i kritikojmë gabimet e fëmijëve tanë, por pak i lavdërojmë kur të bëjnë gjëra të mira. Kjo na bën t`i humbim shumë shanse përmes të cilave ne mund t`i fitojmë zemrat e të tjerëve.

Për rrjedhim, prej shkathtësive më të rëndësishme është lavdërimi i gjërave të mira që njerëzit i kanë. Njerëzit e fisit të Ebu Musa el-Eshariut r.a kishin interesim të madh në lexim dhe në nxënie përmendësh të Kur`anit. Ndoshta, ata ia kalonin shumë sahabëve në leximin e Kur`anit me zë melodik. Njëherë ata e shoqëruan të Dërguarin a.s në një udhëtim. Kur njerëzit u zgjuan në mëngjes dhe u mblodhën, i Dërguari a.s tha: “ I njoh zërat e sahabëve tanë ësh`ari kur e lexojnë Kur`anin natën. Gjithashtu i di vendet e tyre vetëm duke e dëshuar leximin e tyre natën, pa pasur nevojë të informohem për këtë, thjesht e di nga dëgjimi i leximit të tyre.” (Buhariu dhe Muslimi)

Nëse do të ishte me esh`arit dhe do ta dëgjoje të Dërguarin a.s duke i lavdëruar ata para të tjerëve ti do të kuptoje se sa të entuziazmuar do të bëheshin ata.

Në një rast tjetër, pasi u zgjua në mesnatë, i Dërguari a.s e dëgjoi Ebu Musa el-Eshariun r.a duke lexuar Kur`an. Të nesërmen në mengjes i Dërguari a.s i tha: “ Sikur të më shihje duke e dëgjuar leximin tënd. Vërtet, ty të është dhënë një flaun nga flautat e familjes së Davudit.” Ebu Musa  r.a atëherë tha: “Sikur ta dija se po më dëgjoje, unë do të përpiqesha që ta zbukuroja leximin më shumë.”

Po, i Dërguari i Allahut kurrë nuk i fshihte ndjenjat e tij. Ai i ndante ato me familjen e tij. Ashtu siç i tregonte keqbërësit për gabimet e tij, njësoj ai e lavdëronte mirëbërësin për mirësinë e tij.

Amr ibn Taglir r.a ishte prej sahabëve. Ai nuk ishte i ditur si Ebu Bekri, e as trim si Omeri r.a e as memoruez i fortë si Ebu Hurejra. Megjithatë, zemra e tij ishte e mbushur me besim dhe i Dërguari a.s e dinte këtë. Një ditë kur i Dërguari a.s ishte i ulur, tek ai erdhi ca pasuri të cilën filloi ta shpërndante në mesim e njerëzve. I dërguari a.s kishte një mënyrë të veçantë për shpërndarjen e sadakasë, plaçkës së luftës ose dhuratave. Ai kur nuk ua jepte ato në mënyrë arbitrare njerëzve, përkundrazi, ai e ndiqte pilitikën e tij, ai u jepte disave dhe nuk u jepte të tjerëve. Megjithatë, disa që nuk merrnin asgjë nga plaçka e luftës ose sadakaja filluan të mendonin keq dhe si rezultat pyetnin pse nuk kishin marrë asgjë.

Kur i Dërguari a.s në një rast të tillë e zbuloi këtë ai vendosi t`ua pastronte zemrat e tyre nga këto ndjenja të këqija para se të keqësohej situata. Ai u ngrit para njerëzve, e falënderoi Allahun dhe tha: “Për Allahun, unë u dhashë disa njerëzve dhe i lashë të tjerët. Atë që e lashë pa asgjë është më i dashur tek unë sesa ai që i dhashë. U dhashë disa njerëzve për shkak të mungesës së durimit te ta dhe pakënaqënisë në zemrat e tyre. Të tjerët i lashë për shkak të kënaqësisë dhe mirësisë që Allahu u ka dhënë dhe njëri prej tyre është Amr ibn Taglib.”

Kur amri e dëgjoi këtë lavdërim para njerëzve, ai u gëzua shumë. Ai gjithmonë e transmetonte këtë hadith dhe thoshe: “ Fjala që i Dërguari i Allahut e tha është më e dashur për mua sesa devetë e kuqe, që janë më të bukurat.” (Buhariu)

Një ditë Ebu Hurejra r.a erdhi dhe e pyeti të Dërguarin a.s : “Cili është personi më fatlum, që do ta fitojë ndërmjetësimin tënd në Ditën e Ringjalljes?”

Kjo ishte vërtet pyetje e mirë. Sigurisht se shumë më e mirë sesa pyetja që një person tjetër e parashtroi: “Kur është Kiameti?”

I Dërguari a.s e tha këtë me qëllim që ta inkurajonte Ebu Hurejren : “Isha i sigurt se askush nuk do t`ju paraprinte në parashtrimin e kësaj pyetje, për shkak të vendosmërisë tënde, që e kam vërejtur, në kërkim të dijës. Personi më fatlum për ndërmjetësimin tim në Ditën e Ringjalljes është ai që ka thënë: “Nuk ka të adhuruar tjetër me meritë përvec Allahut, me sinqeritet nga zemra.”

Selman el-Farisiu ishte nga sahabët më të mirë, ndonëse ai nuk ishte arab. Ai ishte djali i një person fisnik, babai i të cilit e donte shumë dhe e mbante shumë afër vetës, aq shumë saqë e mbyllte në shtëpi nga frika se mos i ndohte dicka.

Allahu e futi besimin në zemrën e Selman r.a. Ai e la shtëpinë e babait dhe udhëtoi në Siri në kërkim të të vërtetës. Një person e mashtroi dhe e shiti si rob për një çifut, duke pretenduar se ai ishte rob. Pas shumë ngjarjeve të tjera ai arriti tek i Dërguari a.s.

I Dërguari i Allahut e çmonte shumë atë. Një ditë ai ishte ulur me shokët e tij. Atij i zbriti surja el-Xhuma. Ai filloi t`ia lexonte atë shokëve të tij derisa ata e dëgjonin me vëmendje. Ai e lexoi: “Ai është që arabëve të pashkolluar u dëgoi Pejgamberin nga mesi i tyre që t`ua lexojë ajetet e Tij, t`i pastrojë ata, t`ua mësojë librin dhe sheriatin, edhe pse më parë ata ishin në një humbje të dukshme.” (El-Xhuma, 2)

Kur e lexoi: “(U dergoi) edhe të tjerëve që nuk i arritën ata, Ai ështëngadhënjyesi, i urti.” Njëri prej sahabëve tha: “Kush janë këta njerëz, o i Dërguari i Allahut?” Ai nuk u përgjigj. Ai pyeti përsëri : “Kush janë ata njerëz, o Dërguari i Allahut?”

I Dërguari i Allahut u kthye kah Selmani, e vendosi dorën mbi shpinën e tij: “Edhe nëse besimi do të ishte afër Pleiades, një njeri në mesin e tyre (persianëve) sigurisht do ta gjente atë.” (Buhaiu dhe Muslimi)

Një pikëpamje…..

Bëhu optimist dhe mbaj mendime të mira për njerëzit. Inkuaroi ata, që të japin më tepër.