Kanga skandaloze

Një murgeshë e zbetë, që bashkë me mkatet e botës

bart dhe mkatet e mia mbi supet e vet të molisun,

mbi supat e verdhë si dylli që i ka puth hyjnia

– kaloi rrugës së qytetit si ejll i arratisun…

Një murgeshë e zbetë, e ftohtë si rrasa e vorrit,

me sy boj hini si hini i epsheve të djegna të gjallesës,

me buzë të holla të kuqe, dy gajtana

pshertimet që mbysin

ma la der’ vonë kujtimin, kujtimin e ftohtë të kalesës.

Prej lutjesh (jo tallse!) duel dhe në lutje prap po shkon…

Lutjet i flejnë gjithkund: ndër sy, ndër buzë, ndër gishta.

Pa lutjet e saj bota, kushedi, ç’fat do kishte?

Por dhe nga lutjet e saj ende s’i zbardhi drita.

O murgeshë e zbetë, që çon dashni me shënjt,

që n’ekstazë para tyne digjesh si qiriu pranë lterit

dhe ua zbulon veten… Smirë ua kam shejtënvet:

Mos u lut për mue, se due pash më pash t’i bij ferrit.

Unë dhe ti, murgesh, dy skaje po të një litari;

të cilin dy tabore ia ngrehin njeni-tjetrit –

lufta asht e ashpër dhe kushedi ku do t’dali,

prandaj ngrehet litari edhe përplasen njerzit.

Poezi nga Migjeni